Eenentwintig blonde paardenstaarten en één kroesknot. Ze huppelden vrij rond, op een doodnormale dinsdagmiddag tijdens de training in de Sporthallen Zuid. In het midden stond één man om ze te temmen; basketbalcoach Remy de Wit.

Tip: Lees nu het gehele magazine van Topsport Amsterdam

CTO Amsterdam Vrouwenbasketball dient slechts als opleidingsinstituut voor het grotere werk. Ze leren wat het vak van topsporter inhoudt. Ze worden klaargestoomd voor het grotere werk in bijvoorbeeld het Nederlands team of wellicht een internationale carrière in Amerika. Door het CTO wordt het gehele niveau van damesbasketbal in Nederland omhoog gestuwd. Wat als je al die talenten bij elkaar zou kunnen houden, met bijbehorende faciliteiten? Tegen een jaar of twintig oud zijn ze helaas talent-af en slaan ze hun vleugels elders uit. Basketbal staat bovenaan de prioriteitenlijst van deze meiden, maar natuurlijk gaan ze ook nog gewoon naar school. Het Calandlyceum in Amsterdam-West heeft zelfs een honderd procent slagingspercentage bij de speelsters. Is voor mama en papa de Jong uit pak ‘m beet Zierikzee toch een geruststelling dat je dochter een opleiding achter de hand heeft, mocht het onverhoopt toch niet lukken met de basketbalcarrière.

Coach Remy, sinds kort ook bondscoach, moet iedere dag zo’n tweeënntwintig jonge dames van CTO Amsterdam vrouwenbasketbal in bedwang houden. En dat in de leeftijd tussen de veertien en twintig jaar. Ga er maar aan staan hoor. Maar niet is minder waar. Zodra hij aan het woord is, zijn de speelsters doodstil. Ze luisteren aandachtig naar de woorden van hun coach. Hij vertelt gedecideerd over de play-offs die eraan zitten te komen. Ook de bekerfinale staat nog op het programma. Nooit eerder heb ik een groep vrouwen zo stil horen zijn.

Er staat een relatief rustige training op het programma. Er zullen individueel wat testjes worden gedaan en Remy wil de tijd nemen om één-op-één wat gesprekjes met de meiden aan te gaan. De overige meiden mogen hun eigen trainingsinvulling bepalen. Ik dacht nog: “Remy, doe dat nou niet. Dat gaat totale chaos worden. Een kippenhok. Je moet geen boodschappen doen als je honger hebt. Kan niet goed gaan.” Maar tot mijn grote verbazing gingen ze echter gedisciplineerd en zelfstandig aan de slag. De één nam honderd vrije worpen, waarvan zeker negenennegentig procent raak was. De anderen deden een oefenvorm waarbij het leek alsof de bal kookte, zo snel ging de bal heen en weer. Ik kreeg er zelfs een beetje last van mijn nek door, alsof ik live naar een tenniswedstrijd zat te kijken. Wát een tempo.

Onder begeleiding van een wetenschapper van de VU deden de dames nog wat testjes. “Hoe moeilijk kan het zijn?”, dacht ik nog toen ik het loopparcours van de test zag. Het parcours diende echter zijwaarts en achteruit gerend te worden. Een normaal mens zou de enkels op vier plaatsen gebroken hebben, ik als lompe zwemmer al helemáál. De basketbaldames dartelden echter als een mix van Usain Bolt en Lionel Messi door de sporthal. Bij de sprongtest kwam de dames nog hoger in de lucht dan Epke Zonderland tijdens een driedubbele gaylord.

Ik was er die dinsdagmiddag live getuige van. Het talent druipt ervan af. Eenentwintig blonde paardenstaarten en één kroesknot. En een coach die zag dat het goed was.

Nick Driebergen