Amsterdamse topsporters als Sebastiaan Verschuren, Inge Dekker, Maaike Head, Chantal Achterberg en Johnny Heitinga; allemaal hebben ze in de afgelopen maanden besloten om hun topsportcarrière te beëindigen. Reden voor oud-topzwemmer en columnist van ons magazine Nick Driebergen om een column te schrijven over dat moment waar iedere sporter ooit besluit te doen: stoppen. 

Column Nick Driebergen

De Amsterdamse topsportwereld heeft wel een aantal tikkies te verwerken gehad de afgelopen periode wanneer het gaat om stoppende topsporters. De Amsterdam Arena huilde vanwege het einde van de carrière van Johnny Heitinga. In het Sloterparkbad zien we Inge Dekker en Sebastiaan Verschuren niet meer terug. De Bosbaan moet het doen zonder Chantal Achterberg en Maaike Head. Gregory Sedoc zal zijn rondjes niet meer lopen in het Olympisch Stadion en komende zomer zien we hockeyster Joyce Sombroek niet meer in haar oranje outfit ballen tegenhouden in het Wagener Stadion.

Mijn voormalig teamgenoot Sebastiaan Verschuren maakte het op een bijzonder moment bekend: bij het in ontvangst nemen van de Fanny voor Sportman van Amsterdam 2016. Hij wist het al eventjes en dit was een geweldig moment het aan te kondigen. De manier waarop hij zo’n moeilijk beslissing aan de aanwezigen vertelde was groots. Wat kan die man goed lullen. Hij moet marktkoopman worden, of leraar, of misschien wel Minister-President. Momenteel reist hij den landen door om clinics te verzorgen aan zwemverenigingen en jonge zwemmers te enthousiasmeren. Wie behoudt hem voor het Nederlandse zwemmen?

Om u maar direct gerust te stellen; binnenkort lopen er gewoon weer nieuwe Johnnies, Inges, Sebastiaans, Chantals, Maaikes Gregory’s en Joycen rond die de medailles voor ons binnen hengelen. Ik zou me als ik u was eerder zorgen maken om die gestopte sporters zelf. Jarenlang leefden zij op slablaadjes, sportdrank en vreemde superfoods. Nu moeten ze opeens gaan praten met mensen. Echte mensen. Niet met coaches, fysiotherapeuten of teamgenoten ofzo hé? Maar met gewone burgers - of collega’s - hoe je ze ook wilt noemen. Dat is een totaal ander speelveld. Eentje met andere wetten en andere normen. Na een doelpunt is een tik op de bil heel normaal op het sportveld, maar hoef je niet te proberen na een succesvolle presentatie bij je collega.

Ooit heb ik ook op niveau gesport en ooit heb ik ook besloten er een einde aan te breien. Het was wel mooi geweest, beter ging ik waarschijnlijk niet meer worden en voor het geld hoef je niet te blijven topsporten. Ik besloot het een maand of twee na de Spelen van Londen, op een zonovergoten Curaçao. Cocktail in de hand, had er net mijn derde rugmassage van de dag op zitten en ’s avonds wachtte er de zoveelste steak en Parbo-biertjes van de vakantie op me. Er verscheen een grote smile op mijn gezicht. M’n toenmalige vriendin vroeg me waar ik zo om moest lachen. ‘Het is mooi geweest,’ zei ik. Ze stond op, gaf me een kus en zei: ‘het echte leven is net zo leuk, welkom bij de normale mensen.’ Vervolgens dook ze het water in en hebben we het er nooit echt meer over gehad.

Ik had grootste plannen. Alles doen wat god verboden heeft. In elke kroeg aan de lampen hangen en de lichten uitdoen. Hoe fouter hoe beter. Van die plannen kwam vrij weinig terecht. Het zit niet zo in ons om compleet naar de mallemoeren te gaan. Echt niet alle topsporters zijn Thomas Dekkertjes, al lijkt dat soms misschien wel zo. Ja, we zijn soms best bang. Bang naar het onbekende en bang om een heel nieuw en ander leven te beginnen. Ik kwam erachter dat het allemaal wel mee valt, dat je met een beetje ambitie en enthousiasme je moeiteloos aanpast.

Elke sporter die ik ken en die bekend maakt te stoppen met topsport stuur ik tegenwoordig een standaard whatsapp-bericht. ‘Welkom in het echte leven, dat is minimaal net zo leuk als het topsportleven. Geniet!’ Maar toch even een oproep aan u, als gewone burger. Ziet u straks John, Inge, Sebastiaan, Chantal, Maaike, Gregory of Joyce tóch volledig van de kaart in de goot liggen? Geef ze wat slablaadjes, sportdrank en superfoods en laat ze zich weer even topsporter wanen.

Want heel stiekem wil niemand normaal zijn.

Klik hier om het gehele Topsport Amsterdam Magazine te lezen